De heenvlucht 23-7-2017

Op Schiphol overnachten, wetend dat je tijdens één van de drukste weekends gaat vliegen, is buitengewoon comfortabel en ontspannend. Na een zo leuke familie-uitzwaai-borrel, een heerlijke nachtrust, en een korte wandeling, valt de drukte erg mee. Sterker, we hebben binnen heel korte tijd alle hindernissen genomen. Aankomend bij een prima hangstoel voor koffie en wat lekkers, kijk ik recht in de ogen van een ons wel bekende tennismaat. Zo grappig, bijgekletst, herinneringen aan Shot, onderhands serveren, herendubbels, gemengddubbels, bubbelen bij mij naar boven. Blijft speciaal hoe tennis door ons leven heen altijd weer een verbindende schakel speelt.

Dan is nicht van Steven gearriveerd. Eerst nog gauw een vlag scoren voor Jonnie. Die heeft in een bar beloofd dat zij wel voor een Nederlandse variant zal zorgen. Snel geregeld. In die shop staan ook schitterende koeien. De Oosterbekers weten wat ik bedoel als ik zeg: die je ziet als je naar Doorwerth rijdt. Deze in de shop zijn schitterend beschilderd. Te koop voor behoorlijk wat Euro's, ik zal op internet gaan struinen, www.cowparade.com.

Na bijgekletst te hebben, diverse reizen passeren de revue, lopen we naar de gate, nicht naar 7, wij 9. Maar niet voordat oma ons belt om haar nicht en ons nogmaals fijne reis te wensen. Het is inderdaad een mooie mini familie reünie.

Leestip die we tussendoor ook krijgen: 'Wie (niet) reist is gek', van Ap Dijksterhuis. Je snapt, zodra ik kan ga ik hem bestellen.
En dan nu 12 uur om te lezen, mijmeren, puzzelen, overdenken, terugzien en vooruitkijken. Hoe heerlijk. Gewapend met kranten, bladen en boeken in e-reader, zal het ons goed gaan. En gaat het ons inmiddels goed. En natuurlijk mogen de films niet onvermeld blijven.

Je moet mij dit verhaal maar niet kwalijk nemen. Niet heel boeiend wellicht, maar om straks onze herinneringen te blijven voeden, mag dit alles niet onvermeld blijven.

Herinneringen zijn iets bijzonders. Soms denk je nooit meer aan bepaalde dingen. Dan, door een ontmoeting, een geur, een uitspraak, een 'iets', dwarrelen gebeurtenissen weer boven. En dat leidt dan weer tot een volgende herinnering, als het je lukt daarbij stil te staan. Herinneringen delen, hoe fijn is het, die gedeelde ouwe koeien uit de sloot te halen? Geraakt worden door een verhaal of boek (!) dat jouw eigen herinneringen laat herleven, dat zorgt vaak voor warme gevoelens. Daarom zijn muzikale optredens in verpleeghuizen soms zo mooi, vind ik. Oud Hollandse nummers, meedeinende en zingende ouderen. Of, in een kroeg, dames van rond de 50 tijdens het samen zingen van bekende smartlappen.... Welk jaar zal het zijn als door die luidsprekers in een verpleeghuis rapnummers ter vertaling van gedeelde herrinneringen zullen klinken?

Welke herinneringen brengen onze ervaringen en foto's straks op Sumatra boven? Of is het verleden nog minder dan een schim, nu, in het heden? En is er nauwelijks iets van herkenning? In iedergeval staat het AVROS gebouw nog en zeker ook de Sibajak, natuurlijk, imponerend op haar eigen vaste plaats.

Hoe verdrietig als er soms steeds minder of geen herinneringen meer zijn? Herinneringen zijn wezenlijke onderdelen van ons leven, zij maken ons leven, helpen ons leven leven en en zorgen dat we kunnen leren en vooruitgaan. Daarom, om te herinneren, leg ik dit alles ook vast. We leven allemaal ons leven, en het is iets specifieks menselijks, om herinnerd te kunnen worden.

Leven in het nu. En herinneringen koesteren. Een mooie combinatie. Een mooi tijdverdrijf tijdens de heenvlucht.