Culturele dag? Oordeel zelf

Niet met Grab, maar met een eigen taxi, rijden we over de lange, lange weg over het (schier) eiland. Democratische keuze: The Big Buddha. Grab is als Uber. Zeer geschikt om van A naar B te gaan, minder goed bruikbaar, zelfs duurder, wanneer je van A, via B, D, F toch nog naar C en terug naar A wil. Dus kiezen we voor gemak en in dit geval eenvoud en beter betaalbaar.

En ach, onze leuke taxi chauffeur stelt voor, nu we bijna bij Buddha zijn, ook even links van de weg te stoppen. Wat een lol: een paar tempels. Enfin, we stappen uit. Ook Steven, geheel vrijwillig, hij heeft mijn verhaaltje van vanochtend niet gelezen.

Schoenen uit, doeken om. En hup naar binnen. Zoals overal treffen we een combi van religie: buigende, respect betuigende veelal Thai, en toeristen die wat proberen te zien. Zien ja, doorgronden, dat is de vraag. Maar feitelijk ook geenszins relevant.

Eenmaal buiten, is het wachten op, wel, 1x raden..... Steven. Buigend als een knipmes, of een stramme pinguïn, zien Jon en ik Steven aan komen lopen. Voordat ik het echt in de gaten heb, zakt ie op zijn kniën en buigt met zijn handen op het asvalt voor mij neer. Tegen Jon zeggend: ik heb mijn eigen Buddha.

Gelukkig train ik ook mijn sluitspieren, want ik krijg natuurlijk de slappe lach. Zo ook een andere omstander, die naast Steef ook op zijn knieën gaat. Lars die wat later komt, kan dit natuurlijk niet geloven. Zie daarom de foto's.

Door naar The Big Buddha. Zittend, boven op een berg, zien we hem al van verre. Onderweg zien we olifanten, om te berijden. Ja opa, dat jij deze prachtige beesten aan de Birma zeer waardeerde als goede medearbeiders, daar kunnen wij ons van alles bij voorstellen. Dat deze beesten nu zo ingeklemd en verdrietig behandeld worden, is een heel ander verhaal. Wij rijden er aan voorbij. Boven blijkt er behoorlijke wind, zand stuift overal. Informatieborden begeleiden ons naar boven, over Steef Jobs, Einstein, Mindfulness. Een snelcursus boeddhisme, goed om het weer op te frissen.

Tussen alle beelden zit ook een echte monnik. Jon die zonder theorie, haar hele leven al in het nu leeft, gaat door haar knieën. Letterlijk, ze kruipt of schuifelt naar de monnik, krijgt zijn zegen, ook voor haar familie, en wordt behoorlijk nat gesproeid, een plens water valt over haar heen. Steven filmt, dus het optreden licht vast. Een armbandje krijgt zij ook als langduriger ondersteuning bij een gelukkig en heilzaam leven.

We zijn nu klaar om onszelf te trakteren op koffie. Dat wil zeggen, ik heb er na zandhappen zeker zin in. En daar Jonne een top locatie weet voor cheese cake, rijden we naar een strand, iets voorbij Phuket Town. Niets teveel gezegd, het is zo lekker, die cake kun je niet laten staan.

Dan het nu, want daar moet ik nu natuurlijk naar terug. Phuket Town. Onze gids heeft de mannen afgezet bij een massage & spa. En Jon en ik, ga even zitten.... zitten nu bij een nagelshop. Of hoe het heet. De eerste keer in mijn leven, ha, ja, ik durf! Jon voor gel nagellak, ik voor gewone. Nee, echt niet mijn handen, alleen voeten.

En dat 'gellen' duurt even. Dus vandaar nu al dit verslag. Ik zit heerlijk op een hoge stoel, met armleuningen bij te komen. En te typen. Hoe relaxt keek ik even achterom en geniet ik van het nu, het zitten!