Medan tour 2

Omdat het verslag te lang wordt voor 1 versie, hier het tweede deel. Ik weet niet of het vandaag af komt, er staat immers een volgend heel belangrijk onderwerp op het programma. We rijden vandaag naar Klein Soengei Karang. De plantage waar oma tot 75 jaar geleden woonde. Het huis, het schilderij, daar kijk ik al jaren naar, het hangt aan de muur.

Ook gaan we zoeken naar het ziekenhuis waar jij geboren bent oma. Dus het verslag voor het programma van vandaag start ik ook vast. Kan ik tekst toevoegen en ook foto's.

Nu ontbijt, wordt vervolgd.

En dan nu dit vervolg:

Ach, simultaan werken in 2 verslagen, ben benieuwd of dat gaat. En ook met Dedi praten, en om je heen kijken... inspanning en concentratie. Dat is nodig hier op deze Sumatra reis.

Het gebouw waarvan we gister niet meer goed wisten waarvan het was, blijkt AVROS research centrum te zijn. We twijfelde, daar het nieuwe museum over plantages ook zaken van Deli companie had. Enfin, dit puzzeltje is opgelost.

Naast typen, heb ik nu ook schrijfboekje mee, voor de afwisseling en losse woorden, ideeën en gedachten. Die werk ik dan later wel uit. Uitgerekend typen en schrijven....

Goed, terug naar gister. Na bezoek mooie bad, wat foto's net vanochtend geplaatst, op naar het Esplanade plein, nu Lapanga Merdeka. Merdeka, onafhankelijkeid.
Om dit plein veel oud Nederlandse, markante gebouwen. De Javasche bank, het oude stadshuis, naast het oude en uit die tijd zo bekende Hotel de Boer. Het boek Tandem haalt dit hotel ook aan, diverse malen. En ik heb het boek gelezen van de dochter van de oprichter, man uit Friesland. Hotel heet nu Dharma Deli. Het station is vernieuwd, wel nog een loopbrug van destijds. En tegenover De Boer, het indrukwekkende postkantoor.

Op dit plein grote oude bomen. Als deze schitterende kanjers toch eens hun verhalen aan ons konden vertellen. Als kabar agin, dwarrelend over de hele wereld. Wat zouden we dan horen? We hebben nu allerlei vertellingen, boeken, verhalen uit brieven, en combies daarvan. Brieven, elke week één, minstens. O wee, als die brief er niet was. Wat een verdriet op het thuisfront.

Hoe kijken mensen over 100 jaar naar ons? Staat er dan nog van alles over ons en ons leven op dit soort sites, of is het allemaal verdwenen? En vertellen we op dit soort sites het echte verhaal? Of alleen bepaalde stukjes, die al puzzelend ook anders uitgelegd kunnen worden? En wat is echt? Persoonlijke interpretatie kleurt natuurlijk elk verhaal, altijd weer. En geschreven tekst is weer anders dan mondeling doorverteld.......

Terug naar het plein.

De bomen die er op staan. Dirk had er zijn advocatenkantoor, dat moet toch imposant zijn geweest, elke dag te werken tussen al die zeer zeker toen, imposante gebouwen en machtige bedrijven. En ja, zo heb ik gelezen, bedrijvig was het! Al die brieven die hij en Riet schreven, net als zoveel anderen, gingen allemaal naar het postkantoor, daar op de hoek. Hoeveel brieven zijn daar niet verstuurd, ontvangen, verwerkt? Waar werd over geschreven? Gemis van geliefden, geluk en geboortes, sterfte en verdriet? Ook alledaagse dingen, het leven hier, het leven daar. Brieven zijn mooie doorkijkjes naar een werkelijk bestaan.
Goed, dat postkantoor, we waren er ook. Mooie buitenkant, mooie binnenkant. Lars wordt binnen aangesproken: mogen we alsjeblieft op de foto? Tuurlijk, leuk. Wat een aandacht. Hij voelt zich een filmster.

Oversteken naar De Boer, nu met andere naam dus, lekker in de airco, koffie met pisang goreng, en.... hagelslag! Lekker hoor, doet ons goed. Gebouwen er naast, eerst stadhuis, dan Javasche bank. Ook schitterend. Overigens wordt momenteel overal gebouwd, veel hoogbouw. Hoger dan ooit in deze stad. Dat alles is nu pas, omdat het vliegveld onlangs verplaatst is. Wij zijn op een heel nieuw, vliegveld aangekomen, zag er geweldig uit. Daarom mogen gebouwen in Medan pas nu veel hoger gebouwd worden. Ik denk dat je over 5 jaar Medan helemaal niet meer herkent.

We zien ook heel veel nieuwe auto's rijden. Bijna geen ouden, die zie je alleen nog liggen aan de kant van de weg bij de diverse garagetjes. We spreken er over met Dedi. Hij vertelt dat dit komt door Taxi Online. Hetzelfde principe als Über, met eigen auto mensen vervoeren. Ook hier is de overheid nu bezig te kijken wat te doen aan de oneerlijke concurrentie die ontstaat. Hier dus Taxi Online, in Thailand GRAB.

Na De Boer, rijden we door een aantal straten die je terug kunt vinden in het boek van Susan, Ontmoeting op de Sibajak. Daar waar Dirk en Riet gewoond hebben, de plantsoentjes, geboorte straat van jou Susan. Het ziekenhuis, huis van na de oorlog. Er staan nog diverse oude huizen, ook de plantsoentjes. Maar al jouw huizen lijken nu allemaal vervangen, zoals we al bespraken vooraf. Mooi om er doorheen te rijden, te weten nu waar het was, hoe de straat is, op 3 weken na, 75 jaar geleden, jouw geboorte hier in Medan.

Lunchen bij TipTop, ik noemde het al. Personeel loopt nog in kleding van toen, er zijn naast Nederlandse gerechten, kroket, pannenkoek, ook Indonesische. Er zit een groep mannen en vrouwen, moslims, die opspringen als wij willen gaan zitten. Mogen we alsjeblieft op de foto? Weer zo grappig, vrouwen en mannen. Willen weten waar we vandaag komen en alleen maar weer andere foto's maken. Lars loopt wat rond, komt in gesprek met een dominee, die voor weeskinderen zorgt, mede getroffenen van de sunami destijds. Hij vindt het fijn ook even met ons te praten, die dominee, hij is op veel plaatsen geweest. Dan is lunchtijd al weer over. Op naar de overkant van de weg, het huis van een destijds ongelooflijk rijke Chinees, die al in 1921 is gestorven, vrij jong nog. Zijn naam: Tjong A Fie. We bezoeken zijn huis. Museum en nog huidige woonplaats van één van zijn vele kleinkinderen. Veel Nederlandse spullen ook. Nederlandse teksten, boeken, langspeelplaatspelers. Nederlandse contracten en testament. Veel foto's komen uit het Tropen Museum, die daar hangen. Veel chinezen kwamen naar Sumatra om er te werken op de plantages. Tjong was de ongekroonde leider van alle chinezen, bezat zelf ook plantages en werkten dus veel samen met de Nederlanders, ook als bemiddelaar in verschillende situaties.

We steken weer de straat over, nu om foto's te nemen van het AVROS-gebouw. Jouw vader oma, zo vertelde jij, kwam hier ook wekelijks, het staat immers voor Algemene Vereniging Rubber Ondernemers Oost Sumatra. Het is een schitterende stijl, de boeken zeggen er niets te veel over. Lars en Steven voor dat pand, ook een mooi plaatje.

Daar we veel spullen van Jonne hebben meegenomen, willen we graag een koffer kopen, dat laten we dan achter als we gaan rondtrekken. Dus Dedi rijdt ons naar een mall, en wat voor één! Koel, groot, heel groot, van alle gemakken voorzien. Een luxe, zoals al die malls zijn. Je kunt je niet voorstellen dat dit ook Medan is. Ik sprak al eerder over de contrasten. Goed, een koffer in de uitverkoop, dat is weer mooi. Spullen er in, en we hoeven minder mee te sjouwen.

Fijn geregeld hier, in dit hotel. Een oase van rust, kleinschalig hotel, Deli River te Medan, Nederlander, historicus, met Indonesische vrouw, heerlijke plaats, fijn hoe zij onze reis geregeld hebben. Na een koffie bij Starbucks, ja, ook hier natuurlijk, terug naar 'huis'.

Zoveel mensen, zoveel indrukken. Wat een dag. Ik ga er nog zeker langere over nadenken de komende dagen. Dan komen stukjes nog wel terug. Voor nu volgens mij voldoende. Medan, bijzonder, met voor mij speciale aantrekkingskracht.