Berastagi of Brastagi

10:30 uur op weg. We zijn er inmiddels. Straks meer.

Vandaag leidt ons naar Berastagi, of Brastagi. Het mag allebei. Een dorp in de bergen, rond 1.200 meter. Oma heeft er veel over verteld. Doordat het hoog ligt, is het er veel koeler. En daarom, ja, dat kunnen wij Hollanders ons niet voorstellen, is het een geliefd vakantieoord. Dat is het nu en dat was het in de tijd van Nederlands-Indië.

Omdat het in Brastagi koeler is, groeit er geen rijst. En vroeger gingen de inwoners, het dorp was toen heel klein, de bergen af om rijst te halen, te vragen. En dat verklaart de naam: Bras betekent in Karo Battak namelijk rijst. En tagi is vragen. Dus rijstvragen = Brastagi.

Om 10:30 uur zitten we in de auto. Ook naar de komende dagen in dit dorp kijk ik erg uit. We gaan weer herinneringen zoeken, en we gaan de natuur in. Wederom een heel spannende dag, wat een mooie vakantie is dit toch. Lars had in de mall nog een Indo-overhemd gekocht, zo noem ik het, en dat heeft hij voor vandaag aan. Het staat hem goed, zegt een trotse moeder. Ik geniet er van, past bij hem, de reis en dit land. En ik begrijp dat we hem voor Wilmp ook mee gaan nemen, leuk!

Het eerste deel rijden we binnendoor, zo noemt Dedi het. We komen al snel door veel groen, Wat is dit heerlijk. Hoogten en diepten, overal mooi zicht. Vele kleuren groen, dicht op elkaar, woest aantrekkelijk (Haha). Ook nog steeds allerlei warungs en toko's, veel fruit ook. De hoeveelheid huizen wordt steeds minder, de weg blijft erg goed. Op enig moment gaan we de reguliere hoofdweg van Medan naar Brastagi op. Die heb jij zo vaak gereden oma. Nu is ook hiervan het wegdek prima. We zien ook weer zoveel.

We hebben het in de auto al een aantal keer over de groepen gehad die Medan min of meer terroriseren, in elke wijk is een groep de baas. Soms vechten zij, en wordt er van leiding gewisseld. Je ziet ook huisjes van die organisaties staan, en in de wijk komen de kleuren van de groepen terug. Op enig moment zien we langs de weg BPK staan. Lars vraagt of het ook zo'n groep is? Neen, dit staat voor Babi Pangang Karo. Speciaal gegrild varken op de Karo manier, van de Battak mensen. Enige tijd geleden zag ik dat ook in een documentaire op TV. Niks van de Chinezen, maar dus van het Batak volk.

Enfin, naast deze lekkernijen langs de weg, ook B1 en B2 restaurants. B1 = honden restaurant, B2 = varkensrestaurant. Nou, die gaan we maar voorbij!

Ineens zie ik vleermuizen, niet zomaar in een boom, nee, zielig in kooitjes. Deze worden blijkbaar gevangen, in kooitjes gezet, gevoed en verkocht. Als lekkernij.... zo'n 300.000 roepia per vleermuis, klaargemaakt en al. Brrrr. Moet er niet aan denken, ik. Jullie wel?

Ook zien we de sato palm, smal en dun. Wordt gebruikt om dakbedekking te maken, je ziet het overal. Oorspronkelijk komt die uit Papoea. Ook is er natuurlijk veel bamboe. Daar worden ook veel manden van gemaakt. Veelal voor fruit op de markt. Die manden worden eindeloos aan de straat te koop aangeboden. Matten, manden, dakbedekking, van alles kun je kopen. De bamboe groeit wild en wordt geplukt, maar wordt ook gekweekt.

We zien nog heel veel meer, daar ga ik nog over schrijven, nu eerst terug naar de volgende zoektocht. Die van Bukit Kubu is eenvoudig. Dat bekende oude BPM hotel, is nog open, en is breed bekend. Het is nu groen, maar heel herkenbaar. Binnen is alles wat we zien oud en leeg, ziet er desolaat uit. Maar ondanks dat het dicht lijkt, is het nog in gebruik. Ik zou er nu echt niet meer willen verblijven. Buiten is het nog altijd schitterend gelegen, al is het, zo blijkt later als ik oma spreek, in haar ogen helemaal volgebouwd. Zie de foto's, het gras ligt er netjes onderhouden bij. En de haardplaat, die o zo bekend is, vinden we ook al snel. Foto's mogen dan natuurlijk daarvan niet ontbreken.

Door nu naar het oude kleine ziekenhuishuisje, dat vroeger naast het internaat van de plantersvereniging stond. Het internaat waar jij op zat, het ziekenhuis waar je ook wel was. Het bizarre verhaal, dat jullie als kleine meisjes niet je bed uit mochten om te plassen. Wel op een po, maar die liep al snel over. Een oppas die in het midden van de slaapzaal sliep. Jullie ging stiekem toch naar toilet. Kropen onder douchdeurtjes door en gebruikte die afvoer. Wat een bijzondere regels waren daar. Het ziekenhuis, daar rijdt Dedi zo heen, zie de foto's. Er wonen mensen in, maar het halletje, en wat andere ruimtes, zie foto, zijn leeg.

Een ander mooi verhaal van deze plek gaat over jouw vader. Hij beloofde jou, dat als hij over het internaat zou vliegen, hij brieven zou gooien. Zoiets kan je toch eigenlijk niet geloven. Maar op enig moment hoorden jullie een vliegtuig, jullie rennen naar het grasveld, en jawel, daar dwarrelt een brief, geschreven aan jou, van je vader. Dat is toch een waanzinnig verhaal?! Een brief uit de lucht van je pa krijgen? Zeer spijtig dat die brief in de ellende van de oorlog verloren is gegaan. Hoe zou het zijn als je vader op latere momenten, nadat hij opgepakt was door de Kempei Tai, gevangen zat in de gevangenis en daar tenslotte veel te vroeg stierf, berichten 'van boven' had kunnen blijven sturen? Laten we er van uit gaan dat hij ziet hoe zijn dochter haar leven geweldig heeft geleefd en leeft. Hoe haar nageslacht ook zijn herinneringen (be)zoekt. Lars kijkt verlangend naar boven, al het goede komt van boven, voor hem ook een brief? Of nee, het is een whatsapp feitelijk ook uit de lucht!

Door dan naar de plaats waar het Grand Hotel heeft gestaan. Er is nog een zwembad van over. Dedi stuurt ons weer probleemloos die kant op. Door stoffige paadjes, velden, komen we bij een plas. Een plas, die als je iets beter kijkt, inderdaad een zwembad was. Nu worden er bosuien gewassen. Restanten van de springplank zijn er ook nog!

Dan weer door, het programma is ook vandaag vol. Op naar de heuvel, Gundalung. Aan de voet daarvan zou het oude vakantiehuis moeten staan. Het huis dat jouw vader en moeder hebben gebouwd, in het vakantieoord Brastagi. Alles was klaar, jullie zouden Kerst 1941 daar vieren. Maar het liep totaal anders. De oorlog brak uit in Indië, na 7 december 1941. Jullie zijn er nooit naar toe kunnen gaan. Wel heb je het velen jaren later bezocht, 1981. Met de foto van dat bezoek gewapend, wetend dat het aan de voet van de heuvel Gundalung ligt, gaan we op zoek. Ik weet ook dat jullie het huis aan de RCMA hebben verkocht na de oorlog en dat het ook iets van de naam Soengei Karang had. Tenslotte vertelde je dat het huis vroeger bij de oude golfclub lag, die nu weg is. Nou, ik moet zeggen dat ik er weinig vertrouwen in had vanochtend. En ik wilde het zo graag vinden. Maar, door onze super held Dedi, samen met jouw verhalen, staan we eigenlijk al na slechts een beetje rondrijden, voor een huis dat er erg op lijkt. We kijken tegen de achtergrond aan en moeten de voorkant van het huis zien. Gewapend met foto gaat Dedi de tuin in. Hij komt terug, en denkt dat het klopt. Ik kan het bijna niet geloven. Zou het dan echt zo zijn? Met bonkend hart loop ik de tuin in, de rest ook. Nog een keer kijken, ramen checken. Ja dit is het echt! Er is een afdak geplaatst, verder onveranderd. Werkelijk, ongelooflijk, we zijn er. We praten door, ook met de bewaker en tuinman. Ik zoek de oude foto op mijn telefoon op, die kan ik vergroten, omdat we willen weten wie de mensen zijn die destijds bij oma op de foto stonden. Gelukkig, ik heb hem. Leven het scannen van oma's oude foto's. Ik vergroot en ach nee, de jonge bewaker begint breed te lachen. Yes I know him, it's him.... en je wilt het niet geloven, maar hij wordt gehaald en daar komt de inmiddels ook oude man aan. Kijkt, kijkt en lacht breed: saya ini!! Dit ben ik!

Nou, we mogen alles zien, hele huis, ook van binnen. Steven filmt, we maken nog meer foto's. Wat een feest hier in Brastagi. Ik had dit vanochtend niet durven dromen. Vele 'trima kassi's' voor alle mannen, gelach, blijde gezichten, vele foto's en filmpjes later, rijden we naar ons hotel. Warm onthaal wederom! Snel foto's mailen aan oma en oma bellen:

Ja oma, we zijn in Brastagi. Sterker nog, we hebben ook alle belangrijke dingen al gevonden en gezien, echt waar! Ja oma, het is hier lekker koel, sterker, nu ik met je praat krijg ik het koud. Ja oma, ik heb goed naar je geluisterd, ik weet hoe wijs en ervaren je bent, ik heb warme trui bij mij. Ja oma, het hotel is echt goed, we gaan hier 2 fijne nachten doorbrengen. Ja oma, de foto's zijn geweldig. Ja oma, hoe leuk en geweldig! Ja oma, het weer is wat bewolkt, maar morgen prima wandelweer, ik vind regen en wandelen niet erg. Ja oma, we gaan morgen echt de Sibajak op! Dat ga ik niet aan mij voorbij laten gaan. Jij twee vulkanen beklommen, de Sibajak en de Sinabung. Susan natuurlijk de Sibajak bedwongen. Nou, dan ga ik hoe dan ook jullie beider voorbeeld volgen. Mijn twee Sumatraanse geweldige dames, doe ik ook in deze, graag na!

Het weerzien is in het echt wederom eigenlijk niet te beschrijven. Ik ben zo blij, zo blij ook voor jou oma.

Mailen van foto's gaat snel, de site is ongehoord traag. Daarom zien jullie ook niet zoveel foto's. Komt nog wel. Er komt nog meer, maar morgen is het vroeg dag, 6:00 uur vertrek naar de vulkaan Sibajak. Dus eerst dit nu maar plaatsen.