Bukit Lawang, de ervaring

Wandeling door jungle, 11 augustus 2017

Op weg naar, zoals Louis het zo mooi noemt: het toetje, Bukit Lawang. Bukit betekent heuvel. Nawang is gewoon de naam. Een best lange rit, via de ring van Medan, erg goed onderhouden, oma! Drukte is er altijd, ook nu. Maar keuvelend met elkaar en Dedi, is het rijden telkens weer leuk en fijn. De lucht dreigt, maar het blijft droog. Geweldig, want in de stortregen lopen, is best anders. Maar, ook nu weer, klaart het op en we hebben zoals later blijkt, een perfecte dag. Eerst nog een lunch en lange broek aan, tegen de muggen. De Bush in Arnhem heeft hier zijn ogen goed de kost gegeven. Wat een fijne plek om te zijn en te lunchen.

Onze gids, Anuwar, loopt op waterschoentjes, en spreekt erg goed Engels. De meeste gidsen lopen op die schoenen, wel ietsje anders dan waterschoentjes, maar ze doen er sterk aan denken. Ze hebben ook nopjes. We mogen er geen competitie van maken, zegt hij, maar langzaam naar boven lopen. Prima, dat doen wij nooit! Ik heb mij al 3 weken nu bijna, aangepast aan het bewegingstempo van mijn reisheren, dus dat gaat vandaag ook zeker lukken. Muggen, hitte en werkelijk een heerlijke oase van geluid. Alleen al voor dat geluid is het hier fantastisch. Oorstrelende trillingen, gezoem, geping, gewauw...... wat een intense beleving. En dan vervolgens het feest voor het oog. De verwennerij die onze ogen ondergaan.... je weet niet waar je moet beginnen. Hoe je zoveel kleuren groen kunt combineren en laten verschillen, dat is mij nog steeds een 'Godsraadsel'. En ik geloof niet dat god het was. Maar, het is ontstaan en oor- en oogverblindend mooi. Ik zou denken dat ik na 3 weken niet meer verrast kan worden. Want jeetje wat een geluk onderga je, als er zoveel over je heen komt als wij afgelopen weken hebben gekregen. Maar verrast word ik. Overal is iets speciaals. Overal staat iets moois, iets groots, is er iets wat totaal anders is dan bij ons in Nederland. De struiken, de bladeren, de stammen, de lianen. Anuwar toont een struik waarvan de bladeren in de zon geheel anders kleuren, meer blauw en in de schaduw weer groen. Als je de bladeren fijn maakt, kun je ze gebruiken als afweer tegen muggen. Totdat je transpireert, dan verdwijnt de beschermende werking. Ook zien we mierennesten. Tegen een boom aangeplakt. Dit zal de dood van de boom betekenen. Niet het feit dat wij nu kijken, maar door de activiteiten van die mieren. Heel langzaam, maar buitengewoon doeltreffend, eten de mieren, beter gezegd: vermorzelen de mieren de boom. Over diesel-effect en kleine stapjes vooruit gesproken..... want let wel, die bomen zijn immens.

Even later schattige 'lieve' aapjes, wat een gezichtjes. Thomas Leaf is hun soortnaam. Op allerlei takken chillen en vermaken zij zich. Waarschijnlijk door naar ons te kijken. Of was het nu anders om?

We gaan een wat steiler en smaller pad op. De echte jungle in. Meer muggen, meer wortels, meer dichtheid. We passeren meer dan 500 jaar oude bomen. Wat een lengte, wat een omvang. De strijd om het licht, de noodzaak om boven anderen uit te stijgen, iets van een zonnestraal te kunnen vangen. Wat brengt die strijd wel niet te weeg? Wat klein en nietig voel ik mij hierbij! Niet veel later......., ja daar zit ie, onze 'mens uit het oerwoud', de oerang oetan. Wat een beest. Natuurlijk hebben we ze allemaal wel ergens gezien, plaatje of dierentuin. Maar hier zit ie in zijn eigen territorium. Hoog en droog in een boom, een beetje op ons neer te kijken, wat verveeld, maar o, zo alert. Wat krabbend. Kortom: hij zit heel indrukwekkend en schitterend te wezen.

We gaan verder, na natuurlijk de nodige foto's. Met z'n drieën vorderen we snel. Het is glibberig, we moeten wel goed oppassen. De lianen worden door Anuwar heel nuttig als leuning gebruikt. Iets buigen en je kunt er jezelf mooi mee stabiliseren. Maar als je het niet goed overneemt, sorry Lars, ik zag het niet, dan wordt een enorme slagkracht ontwikkeld, zeker als die kracht in je gezicht zwiept. Dan: een liaan, die zicht spontaan als schommel heeft omgetoverd, door zo kunstzinnig te groeien, "dat kun je niet achter een tekentafel verzinnen", lijkt ie uit te stralen. Onze Tarzan neemt een sprong en als een ware aap, schommelt hij, tevens als een stoere vent en als een volwassen kind, zoals wij die met een stralend gezicht bij ons in de speeltuinen wel zien, gewoon zittend op een liaan in dit mooie oerwoud. Even later zal hij ons verrassen (nou eigenlijk niet, we hebben al vaker gezien dat hij sterk is) door in geen tijd, omhoog te klimmen. Ja, ook apen inspireren. Ik denk niet dat ik na de vorige foto's hoef uit te leggen dat onze Tarzan, de jongste versie is van de 2 heren is die mij vergezellen, toch?

Nog weer later, weer zo'n grote jongen. Als hij ons hoort, laat hij zich snel naar beneden glijden. Onze Anuwar heeft wat wortels en nog wat fruit. Dat komt de aap graag uit onze handen pakken. Natuurlijk zijn deze apen vrij en leven zij zoals zij willen. En een aantal is geweldig door dit nationaal park en haar specialisten hersteld en verzorgd. Tegelijkertijd weten deze apen ook feilloos waar Abraham de mosterd haalt. Dus wat lekkernij halen zij wat graag op. En wij, andere aapjes in dit woud, doen hier nu graag aan mee. Indrukwekkend, dat is en blijft deze mooie oerang oetan.

Achter wat struiken ontwaren we ook nog een pauw. Ook dit is een lieveling van Steef. Gelukkig kan de pauw niet zo goed in huis leven en hebben buren last als je zo'n mooi beest in je tuin laat rondlopen......

Ik denk niet, nou, dat weet ik wel zeker, dat ik met dit verhaal volledig ben. Maar hopelijk heb ik van onze tocht, toch een aardig beeld geschetst. Ik ben enorm enthousiast, dat lees je hoop ik wel.

We gaan naar de laatste meters, vlak voor een afdaling, steken een beekje over, die over gaat in een waterval. Anuwar vraagt of we kunnen zwemmen? Ja dus. Ok, want zo kleden we ons uit en dan zwemmen we de rivier over. Natuurlijk zeg ik, top, doen we. Om eerlijk te zijn denk ik dat ie een grapje maakt, maar ik zou in ieder geval wel graag in het water duiken. Een half uur later staan we voor de rivier. Anuwar heeft een waterdichte plastic zak, dus daar kan alles in. En hij kleedt zich uit. Ach, het is geen grap. Ok. Heerlijk. Dit gaan wij zeker doen. We dobberen even later op de stroom naar de overkant. O wat is dit een geweldige afsluiting! Wat heerlijk en wat een onverwacht einde. Ik geniet! Lars heeft nog net een paar foto's kunnen maken. Ja, ik vind wel dat ik daarop uitstraal dat ik intens geniet. De mannen ook, zeker weten.

Ik kan absoluut nog veel meer vertellen en ook over de accommodatie waar we vervolgens verblijven. Dan doe ik echter de mannen groot verdriet, als ik vertel dat ik me aan een paar dingen stoor. Dan maai ik immers hen het gras voor de voeten weg. Dat zou jammer zijn. Ik kan goed in de natuur overnachten, zeker als ik er de juiste dingen voor bij mij heb. Laat ik het daar maar op houden voor nu. De rest volgt wel. Met koud water, heb ik in ieder geval helemaal geen probleem, mede dankzij Wim Hof!

De volgende ochtend een weeldig en beeldig ontbijt. Wat een kunstwerk. En wat smaakt dat goed. De volgende reis naar Sumatra, of waar ook in Indonesië, ga ik graag ook weer de natuur in. Nu is het een fantastische eerste kennismaking, in een onbeschrijfelijke vakantie die ons zoveel heeft gebracht.

Onbeschrijfelijk ja, dat vind ik, ook al heb ik regelmatig een poging gedaan onze ervaring, het gevoel en onze gedachten te beschrijven. Van diverse uitwerkingen moet ik zeggen: 'mijn' gevoel. Ik heb mijn verslagen vooraf niet voorgelegd aan het mannelijke reisgezelschap. Of het gelukt is, mijn werkelijke gevoel over te brengen? Dat zal blijken als we elkaar weer spreken. Of schrijf het vooral als reactie, leuk.

Ik ga onze laatste dag, vandaag, de terugweg naar Medan en onderweg nog een geweldig bezoek (hoe heerlijk dat dat ook nog kon) aan een tabaksplantage, straks beschrijven. Nu eerst eten. De laatste keer hier in Deli River.