Vertrek naar Medan

We raken op elkaar ingespeeld en zijn op tijd klaar om nog een keer rustig te ontbijten. Vliegveld is zo dichtbij, wat een gemak. En het grappige is, al die dagen merk je echt helemaal niets van vliegtuigen. We zijn snel door incheck en douane. Zitten aan de koffie en ik haal wat leesvoer te voorschijn. Ondermeer de woordjes van oma, het reisprogramma, zo voorbereid was ik nooit. En zoals alleen oma op haar authentieke oma's wijze kan zeggen: je hoeft helemaal niet te gaan met zo'n verslag ;-). Ook een pocket van Susan.

Nou dames, of zal ik zeggen: slamat pagi oma en Susan, jullie geboorteland gaat ons nu echt ontvangen. Het is siang als we landen. We zullen dan nog wel niet veel van Medan zien.

Eerst maar koffie. Steven kan natuurlijk geen moment voorbij laten gaan, ook nu eerst massage, echt nu alleen zijn nek.

Ini hari eerst naar hotel. Ik ben benieuwd of we Dirk zelf gaan ontmoeten, we zullen zien. Bessok gaan we met gids door de stad Medan. De wijk Polonia, jouw HBS oma en nog veel meer. Het is gek. Als je in Nederland geboren bent, kom je vaker op allerlei plaatsen en kun je zo weer even terug als je er behoefte aan hebt. Zo ver weg geboren zijn, in een tijd en context die geheel niet meer bestaat, is andere koek. Beseffend dat we besok (ja, ik ga gewoon oefenen, morgen dus) ook het AVROS gebouw gaan zien, daar waar jouw vader regelmatig naar binnen ging, is toch heel anders. Ja we hebben het graf al bezocht van jouw zo jong gestorven vader, nu volgen we jouw en zijn sporen.

Op de 3e dag op weg daarom naar Klein Soengei Karang. De dagen daarna naar Brastagi, met het ziekenhuis en internaat (later meer) en jawel Susan, ook de klim de Sibajak op, natuurlijk. En wees niet ongerust, Steven gaat vast mee!

Daarna Pematang Siantar, Samosir, weer rondom Medan en tenslotte Bukit Lawan. Met genoeg rust, bijkom, schrijf, lees, verwerk momenten, dat zeker.

Oma, we bellen straks als we er zijn! We hebben vast een slamat djalang.