Klein Soengei Karang
Door: Ilona
Blijf op de hoogte en volg Ilona
01 Augustus 2017 | Indonesië, Gedung Johor Pasar Empat
Wat gaat vandaag ons brengen? Op naar de plantage, we zijn weer nieuwsgierig.
Eind van een enerverende, emotioneel nostalgische dag:
Als we onder de nieuwe (toll) snelweg door zijn, verder door rijden, wordt de weg rustiger, maar ook wat slechter. Maar het valt erg mee, de weg moet ik zeggen. Heel goed begaanbaar. Geen ruko's meer aan elkaar gebouwd. Meer lossen huisjes, ietsje van de weg af, kleine tuintjes. Kokosbomen, met veel noten. Plantage komt voorbij, ook oliepalm. Alle plantages die in de jaren '50 nog van Nederlandse bedrijven waren, zijn overgenomen door (plaatselijke) overheid. Er bestaan nog zeker plantages die in Belgische of Amerikaanse handen zijn. Geen Nederlandse meer.
Het is 11:00 uur als we voor de ingang van het gehele complex staan. Bewaking komt uiterst vriendelijk naar ons toe. Het grote huis, is direct duidelijk, is hun kantoor, beetje rechts aanhouden. Opweg dan maar.
En daar, als we rechts afslaan, aan het eind van die weg, zoals je beschreef oma, daar ligt dat mooie huis. Het huis dat wij alleen van het schilderij kennen. Stilte in de auto.......
En het ligt er echt schitterend bij. Hoofd kantoor nu van Soengei Karang. De manager van de verschillende plantages is er en nodigt ons uit aan zijn vergadertafel. We vertellen, we stellen hen vragen. Iedereen wil op de foto. Met Lars, met Steven, met mij. Met ons allemaal. Met zijn allen de grote kamer van de manager in. Hij zegt dat dit alles nog uit de tijd van de RCMA is. Dus oma, herken je het inderdaad? 21.000 hectare zijn de plantages die zij beheren. Haha, ja oma, wij begrijpen nu dat je Soember Gesing, de plantage van opa, liefdevol keuterboertje noemt!
En wederom voelt Steven zich thuis, ook aan het grote bureau... hij wel!
Steven wil toch ook nu bellen naar oma, ook al is het pas 6:00 uur bij jullie. Jullie nemen niet op, slaap lekker verder. De omgeving van Sei Karang, zoals nu wordt afgekort, is vredig, sereen en kent naast een aantal mooie bloeiende planten, een fontein, een glooiend grasland en stoere oude bomen. Een vakantie oord feitelijk.
Nadat Steven ons bezoek officieel in de boeken heeft vastgelegd, brengen 2 mannen (jawel alsof we ere gasten zijn!) van de bewaking ons naar Soengei Putih. Maar eerst naar het ziekenhuis. We weten al dat het gesloopt is, in 2002. Omwonende brachten met regelmaat zand van deze plek naar het nieuw aan te leggen vliegveld. Dat verkochten zij, dus het land is nu niet vlak. Op de foto's zie je twee soort van stenen, was onderkant van een terras. Dat is al er over is. Terrein achter de protestante kerk. Klopt dat?
Door naar Soengei Putih. Waarom eigenlijk de naam wit? Wel, omdat het sap van de boom en het geheel tot wat het werd verwerkt, wit was en is. Als je zoekt op oud productie proces rubber , dan kom je bij een filmpje uit die tijd uit. Kun je het witte spul zien. Ook op de foto's overigens hier.
Dit is een plantage die onder Sei Karang valt. Soengei Karang is meer het kantoor met de diverse huizen. Daar staan zelf geen gewassen, geen bomen. Hier op Putih veel jonge rubber, 3 jaar oud. Eindeloze bomen rubber, karet. En verderop oliepalm. We rijden naar het hoofdhuis. Zie de foto's. Herken je het oma? Ja, zo blijkt later, helemaal, exact nog zoals het was, alleen de tuin is iets anders.
O ja, voordat we Putih oprijden, stapt Lars achter op motor van veiligheidsmensen. Twee zijn er met ons mee gegaan. De jongste, Lars zijn leeftijd, net getrouwd ;-)
Ze rijden overal overheen, mooi gezicht. Twee jonge boys op die motor, in dit schitterende landschap. Ik geniet van de grote bomen, ware kunstwerken. Ineens staat er een bord bij een gebouw met de naam Hevea. O, wat is dat? Kinderopvang en kleuterschool. Dedi weet niet waar naam Hevea vandaan komt, hij zag net ook al een jalan met die rare naam... nou, wij kunnen het hem uitleggen!
We gaan nog even terug naar Sei Karang. Rijden naar het zwembad. Daar ook tennisbanen, volleybalveld, basketball. Alles uit de oude tijd. Daar waar we gister op de oude Medan Club banen troffen zonder lijnen, verder alles er bij, zo zien we nu alles op de baan, lijnen, empirestoelen, rustbankjes, heuse tribune, maar.... geen net! Wel mos, veel mos op de banen. Oma, hier heb je ontgetwijfeld veel gezeten. Ook weer een prachtig zwembad, en als je de tennisbanen ziet als mooi onderhouden, dan 3 ook heerlijke baantjes.
Lars rijdt nog steeds met de motor rond. Inmiddels weer hele schare kinderen achter zich aan. Niet ouder dan 12 jaar, maar wel met 3 of 2 crossen op de brommer, zonder helm, stoer gillend, giegelend en al foto's makend. Wat een ontvangst, gastvrijheid. En wederom, het blijft mij zo verbazen: ze willen allemaal met ons op de foto. Selfies, foto's met hun toestellen door vrienden.... hoe bijzonder.
Als we wat drinken in het clubgebouw, bellen we. Lijn is niet heel goed, maar allebei scoren jullie bij Dedi heel hogen ogen met jullie Bahasa Indonesisch. Oma, wat een mooie omgeving om te wonen. Wederom indrukwekkend om hier eindelijk te zijn. En al die huizen hier nog staan, allemaal uit jouw tijd. Jij vertoefde hier en genoot van jouw vrijheid, onbezorgd, zoals een meisje van rond de 20 haar leven hoort te moeten kunnen doorbrengen. Lars symboliseerde dit vrije leven uiterst genietend op die stoere motor. Weer vielen beelden samen, ontmoeting in dit mooie land, tussen oma, zoon en kleinzoon. Oud en nieuw, verleden en heden. Het klopt.
Ik zal nu wat foto's plaatsen. Later vandaag nog meer. Eerst wat zwemmen.
Als we op het sport park zitten, ligt daar achter een groot huis. Vroeger was dat voor een hoge functionaris. Nu blijkt het gastenverblijf. En Steven zou Steven niet zijn, als hij er niet over in gesprek gaat. En ja natuurlijk, als opa en oma en wij willen komen, dan zijn we van harte uitgenodigd om in dat gastenverblijf te verblijven. We kunnen dan van alles doen, een waar vakantieoord, zo zei ik al. We mogen het huis in. Heel grote kamers, slaapkamers, woonkamer, ruime keuken. Alles airco. Met recht een groot gastenverblijf.
Eind van een enerverende, emotioneel nostalgische dag:
Als we onder de nieuwe (toll) snelweg door zijn, verder door rijden, wordt de weg rustiger, maar ook wat slechter. Maar het valt erg mee, de weg moet ik zeggen. Heel goed begaanbaar. Geen ruko's meer aan elkaar gebouwd. Meer lossen huisjes, ietsje van de weg af, kleine tuintjes. Kokosbomen, met veel noten. Plantage komt voorbij, ook oliepalm. Alle plantages die in de jaren '50 nog van Nederlandse bedrijven waren, zijn overgenomen door (plaatselijke) overheid. Er bestaan nog zeker plantages die in Belgische of Amerikaanse handen zijn. Geen Nederlandse meer.
Het is 11:00 uur als we voor de ingang van het gehele complex staan. Bewaking komt uiterst vriendelijk naar ons toe. Het grote huis, is direct duidelijk, is hun kantoor, beetje rechts aanhouden. Opweg dan maar.
En daar, als we rechts afslaan, aan het eind van die weg, zoals je beschreef oma, daar ligt dat mooie huis. Het huis dat wij alleen van het schilderij kennen. Stilte in de auto.......
En het ligt er echt schitterend bij. Hoofd kantoor nu van Soengei Karang. De manager van de verschillende plantages is er en nodigt ons uit aan zijn vergadertafel. We vertellen, we stellen hen vragen. Iedereen wil op de foto. Met Lars, met Steven, met mij. Met ons allemaal. Met zijn allen de grote kamer van de manager in. Hij zegt dat dit alles nog uit de tijd van de RCMA is. Dus oma, herken je het inderdaad? 21.000 hectare zijn de plantages die zij beheren. Haha, ja oma, wij begrijpen nu dat je Soember Gesing, de plantage van opa, liefdevol keuterboertje noemt!
En wederom voelt Steven zich thuis, ook aan het grote bureau... hij wel!
Steven wil toch ook nu bellen naar oma, ook al is het pas 6:00 uur bij jullie. Jullie nemen niet op, slaap lekker verder. De omgeving van Sei Karang, zoals nu wordt afgekort, is vredig, sereen en kent naast een aantal mooie bloeiende planten, een fontein, een glooiend grasland en stoere oude bomen. Een vakantie oord feitelijk.
Nadat Steven ons bezoek officieel in de boeken heeft vastgelegd, brengen 2 mannen (jawel alsof we ere gasten zijn!) van de bewaking ons naar Soengei Putih. Maar eerst naar het ziekenhuis. We weten al dat het gesloopt is, in 2002. Omwonende brachten met regelmaat zand van deze plek naar het nieuw aan te leggen vliegveld. Dat verkochten zij, dus het land is nu niet vlak. Op de foto's zie je twee soort van stenen, was onderkant van een terras. Dat is al er over is. Terrein achter de protestante kerk. Klopt dat?
Door naar Soengei Putih. Waarom eigenlijk de naam wit? Wel, omdat het sap van de boom en het geheel tot wat het werd verwerkt, wit was en is. Als je zoekt op oud productie proces rubber , dan kom je bij een filmpje uit die tijd uit. Kun je het witte spul zien. Ook op de foto's overigens hier.
Dit is een plantage die onder Sei Karang valt. Soengei Karang is meer het kantoor met de diverse huizen. Daar staan zelf geen gewassen, geen bomen. Hier op Putih veel jonge rubber, 3 jaar oud. Eindeloze bomen rubber, karet. En verderop oliepalm. We rijden naar het hoofdhuis. Zie de foto's. Herken je het oma? Ja, zo blijkt later, helemaal, exact nog zoals het was, alleen de tuin is iets anders.
O ja, voordat we Putih oprijden, stapt Lars achter op motor van veiligheidsmensen. Twee zijn er met ons mee gegaan. De jongste, Lars zijn leeftijd, net getrouwd ;-)
Ze rijden overal overheen, mooi gezicht. Twee jonge boys op die motor, in dit schitterende landschap. Ik geniet van de grote bomen, ware kunstwerken. Ineens staat er een bord bij een gebouw met de naam Hevea. O, wat is dat? Kinderopvang en kleuterschool. Dedi weet niet waar naam Hevea vandaan komt, hij zag net ook al een jalan met die rare naam... nou, wij kunnen het hem uitleggen!
We gaan nog even terug naar Sei Karang. Rijden naar het zwembad. Daar ook tennisbanen, volleybalveld, basketball. Alles uit de oude tijd. Daar waar we gister op de oude Medan Club banen troffen zonder lijnen, verder alles er bij, zo zien we nu alles op de baan, lijnen, empirestoelen, rustbankjes, heuse tribune, maar.... geen net! Wel mos, veel mos op de banen. Oma, hier heb je ontgetwijfeld veel gezeten. Ook weer een prachtig zwembad, en als je de tennisbanen ziet als mooi onderhouden, dan 3 ook heerlijke baantjes.
Lars rijdt nog steeds met de motor rond. Inmiddels weer hele schare kinderen achter zich aan. Niet ouder dan 12 jaar, maar wel met 3 of 2 crossen op de brommer, zonder helm, stoer gillend, giegelend en al foto's makend. Wat een ontvangst, gastvrijheid. En wederom, het blijft mij zo verbazen: ze willen allemaal met ons op de foto. Selfies, foto's met hun toestellen door vrienden.... hoe bijzonder.
Als we wat drinken in het clubgebouw, bellen we. Lijn is niet heel goed, maar allebei scoren jullie bij Dedi heel hogen ogen met jullie Bahasa Indonesisch. Oma, wat een mooie omgeving om te wonen. Wederom indrukwekkend om hier eindelijk te zijn. En al die huizen hier nog staan, allemaal uit jouw tijd. Jij vertoefde hier en genoot van jouw vrijheid, onbezorgd, zoals een meisje van rond de 20 haar leven hoort te moeten kunnen doorbrengen. Lars symboliseerde dit vrije leven uiterst genietend op die stoere motor. Weer vielen beelden samen, ontmoeting in dit mooie land, tussen oma, zoon en kleinzoon. Oud en nieuw, verleden en heden. Het klopt.
Ik zal nu wat foto's plaatsen. Later vandaag nog meer. Eerst wat zwemmen.
Als we op het sport park zitten, ligt daar achter een groot huis. Vroeger was dat voor een hoge functionaris. Nu blijkt het gastenverblijf. En Steven zou Steven niet zijn, als hij er niet over in gesprek gaat. En ja natuurlijk, als opa en oma en wij willen komen, dan zijn we van harte uitgenodigd om in dat gastenverblijf te verblijven. We kunnen dan van alles doen, een waar vakantieoord, zo zei ik al. We mogen het huis in. Heel grote kamers, slaapkamers, woonkamer, ruime keuken. Alles airco. Met recht een groot gastenverblijf.
-
01 Augustus 2017 - 21:21
Louis Coene:
Ik heb net "De Tolk van Java",van ALFRED BIRNEY,gelezen,de winnaar Libris Literatuur Prijs 2017.Hij beschrijft op beklemmende wijze hoe hij de Japanse bezetting en daarna de bersiap-periode heeft doorgebracht.Gisteren de 532 bladzijden geconsumeerd.Alles wat ik had meegemaakt (wat heel erg weinig is),kwam weer naar boven.
Ik ben daarom zo blij ,dat de ontvangst op Klein Soengei Karang,voor de familie als een warm bad is geweest.Het gif van de "De Tolk van Java",is helemaal weggespoeld.
Veel plezier,
Louis -
02 Augustus 2017 - 04:04
Ilona:
Ha Louis, leuk dat je meeleest! Ja ik had exact dezelfde gedachte. Het is een drama dat wordt beschreven, verschrikkelijk. En er zijn ook zoveel verschrikkelijke dingen gebeurd. Ik was ook heel benieuwd naar de reacties van Indonesiërs tijdens deze reis. We hebben het er ook over met onder andere Dedi. Hij zei dat de jonge generatie vooral in het nu wil leven. En hij vertelde dat zijn ouders aangaven dat de Nederlanders er meer dan 300 jaar waren geweest, met zeker slechte dingen, ook goede. En dat de Japanners er 3,5 jaar waren geweest, wat voor alleen maar heel veel narigheid en ellende had gezorgd. Zo kijkt zijn familie er tegen aan.
Ik zei het al, en denk het ook steeds bij alles wat je er over kunt lezen. Het is een totaal andere wereld geweest waarin er vreselijk veel verkeerde dingen zijn gebeurd. Ook goede. Maar het is uiterst complex om er, zoveel jaren later, in een totaal andere tijdgeest iets van te vinden dat recht doet aan alles. Één ding is duidelijk er is veel leed ontstaan, voor, tijdens en na de oorlog. Dat leeft nog altijd in vele families voort, zowel hier als overal elders in de wereld. Ver weg, maar ook dichtbij zoals jij jouw eigen herinneringen weer naar boven ziet komen. En dat is en blijft diep triest voor iedereen die er op welke manier dan ook in betrokken is geraakt.
Wij waren ook erg blij met dit warme bad, zeker. -
25 September 2017 - 18:40
Ron Tulp:
Beste Ilona,
Je kent mij niet, maar ik heb toch met veel interesse je reisverslag van 1 augustus gelezen.
Ik kwam hem tegen toen ik op zoek was naar de locatie van mijn geboorte dorpje.
Ik ben Ron Tulp en ben ook geboren in het ziekenhuis van Petumbukan in Indonesie in het 1952.
Mijn vader was voor een aantal jaren uitgezonden voor werkzaamheden bij de RCMA, de Amsterdamse rubber maatschappij.
Wij woonde daar in het dorpje Klein Soengei Karang.
Helaas zijn mijn Vader en Moeder al overleden zodat ik ze niets meer kan vragen.
Ik heb alleen wat filmpjes van die tijd
In onze tijd is toen het zwembad gebouwd, als dit tenminste nog het oude zwembad is, want dat moet nu al minimaal 60 jaar oud zijn.
Mijn vader heette Jan Pieter Tulp en mijn moeder haar naam was Debora Tulp- Burgwal.
Mijn moeder was een fanatieke tennisster.
Wie weet kent jou oma ze nog wel, ben heel benieuwd
Ik heb ook nog een 2 jaar oudere broer Peter die tijdens een verlof in Nederland is geboren.
Ik was 5 jaar toen we door het regime Soekarno terug naar Nederland moesten.
Ik hoor graag van jullie
Groetjes
Ron Tulp
-
27 Juli 2018 - 12:24
Annette Arends - De Jong:
Druk met een boek over de geschiedenis van mijn ouders die op Klein Soengei karang hebben gewoond ( 1953 t/m hun vlucht eind '58 ) stuit ik op jouw reisverslag. Een zelfde missie begrijp ik. Hoe mooi.En ja ook mijn ouders hadden een buiten in Brastagi en vertelden veel over bv vakanties aan het Tobameer.
Mijn vader was directielid bij de RCMA na de studie Nedrl en Ind recht en hoog Maleis.
De meeste gegevens over de RCMA en KSK zijn afgeschermd na downloads aan te schaffen. Er is helaas bitter weinig over KSG te vinden zelfs niet in te loggen in google maps. Jammer dat er geen extra beeldmateriaal als aanvulling op de fotoalbums te vinden is ben ik je dankbaar met jouw verslag en plaatjes.
Stel je toch eens voor dat er herkenning door overlap in het tijdsvak is?!
M vr gr , Annette
-
13 Januari 2019 - 16:48
Mariette Simons-van Der Linde:
Mijn vader werkte ook bij het RCMA als ingenieur en ik ben in het ziekenhuis in Petumbukan geboren in augustus 1957. 3 maanden later moesten mijn moeder en ik deze mooie plek verlaten.Mijn vader is een jaar later weggegaan.
Mijn ouders zijn in de jaren 80 nog eens teruggeweest en toen was het nog precies als vroeger. Het was een hele mooie tijd uit hun leven.
Mijn moeder had een kleuterschooltje opgericht voor de Nederlandse kinderen .Tijdens hun verblijf hebben ze met een groepje Nederlanders de 'Kanibalenfilm" gemaakt. Het was een zelfverzonnen verhaal wat zich afspeelde bij het Tobameer.
Groetjes,
Mariette
-
17 Juli 2019 - 11:17
Maris Hoogendijk-van Der Rijst:
1995: samen met mijn man Kees (Cornelis) Hoogendijk: (28-1-28- 13-3-18) Sumatra bezocht. Geboren ziekenhuis Petumbukan; gewoond Sei.Karang waar mijn schoonvader op kantoor zat. School/internaat Siantar. In 1946 naar Nederland gekomen. Via inmiddels overleden oud-werknemer van vader, Sei.Karang bezocht: ouderlijk huis bezocht alsmede kantoor waar nog steeds alles hetzelfde was. Erg emotioneel !
Brastagi bezocht nav vakanties vroeger.
In mijn reisverslag helaas "*adres* ouderlijk huis niet vermeld.
Reden contact: zoon wil in sept. a.s. roots van zijn vader volgen, nu hij niets meer kan vragen aan zijn vader en grootvader.
Hoewel leeftijdverschil met Uw ouders hoop ik toch gegevens te achterhalen. Hoe kan ik voor hen bezoek aan Sei.Karang regelen incl. kantoor en ouderlijk huis.
Bij voorbaat mijn dank en vriendelijke groet, Maris Hoogendijk-van der Rijst, Hofbeeklaan 20, 6715 EA Ede
tel. 0318-632751 Maria.elisabeth.vdr@Gmail.com
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
