Terug naar Medan

Als ik wakker word hoor ik water. Denk eerst dat het de fontein is, later blijkt het regen te zijn. Wederom is het grauw als we vertrekken. Wij hebben het hier op het eiland in een eiland, heerlijk gehad. Zon, heldere lucht, blauw, mooie vergezichten, wat rondkijken, cultuur opnemen, en lekker chillen. Nu we vertrekken, is het dus net als bij vertrek uit Brastagi regenweer, echt Nederlands. Het is vroeg, we nemen de pont van 7:00 uur. Het is best een reis terug naar Medan en we zijn toch bijtijds wakker. Dit keer is de boot nog ouder dan die we hadden op de heenreis. Het ziet er echt heel betrouwbaar uit.... nu geen andere toeristen, alleen wij. Rest vrachtwagens en andere Indonesische (werk?)lieden. We zijn snel op de boot, er is niet zo mooi zicht, ik ga lezen. Het lijkt sneller te gaan, gelukkig, ik wil er graag vanaf.

Bij het opstaan heb ik diverse apps, allemaal leuk, waarvan ik er één hier noem, die gaat over Pip. Ze heeft het buitengewoon goed bij alle oppas. Heel fijn, al die zorg en aandacht. Dank, ook vast langs deze weg. En wat ontvang ik dan nu wat het vermelden waard is? Pip heeft veel geleerd bij die diverse oppassers: goed werk! Zo legt ze nu niet alleen de tennisbal op de stoel om hem te gooien, maar ook op tafel. En ze is in inmiddels ook in staat de bal zelf in de balmachine te stoppen. Wat een hondenfluisteraars zijn jullie met elkaar, fantastisch!

Eenmaal in Parapat (al om 7:55 uur) is het weer alweer veel beter, nauwelijks regen. Op naar Pematang Siantar. Ja we rijden weer op de highway, oma. In het begin nogmaals apen aan de kant van de weg. We krijgen ze niet goed op de foto volgens mij. Maar die beesten zijn slim, bijna net zo slim als Pip. Ze weten gewoon dat er eten uit de auto's komt.

We zijn nog bezig aan de vele s-bochten, als we opeens vlak voor mijn neus een auto recht op ons af zien komen, brrrr, zo eng heb ik het nog niet meegemaakt (ik mag de hele reis van de mannen voorin!). Het is dat we op dat stukje s-bocht, net een stukje zand hebben tussen de weg en de vangrail, zodat Dedi ons naar links kan sturen. Was het een bocht eerder, dan weet ik echt niet wat er was gebeurd. Maar goed, als.... het is goed gegaan, we rijden rustig verder.

Ik heb me genesteld met een goed kussen, een boek, de iPhone als foto- en filmapparaat en mijn ogen gericht op de langs zoevende, o, zo mooie natuur. Die verscheidenheid aan bomen, de weelde van het groen, de dichtheid, het pure. Ineens hangt er weer een heel grote boom half over de weg. Dan weer een heel stuk weg met links en rechts alleen maar ongelooflijk grote palmen van een oliepalm plantage. Dan weer bananen, gemengd met een verzameling bamboescheuten. En opeens houdt het asfalt op, zijn er alleen over ongeveer 15 meter keien en zand. Hierom zou ik zeker wel in dit land willen wonen. De natuur, ook daarom wil ik zeker ook echt nog weer een keer terug. Mooi dat dit ook onderdeel van deze vakantie is: naar een natuurreservaat, de natuur in en wandelen.

We hebben de gekochte muziek op en ik herhaal in mijn hoofd alle dagen van deze vakantie. De melancholie van vervlogen dagen, zowel nu (deze reis) als toen, samenvallend met die herinneringen van oma, uit een tijd die was. Die herinneringen van jou oma, en van velen anderen, die jullie jeugd markeren en daarmee een heel leven kleuren, van zoveel mensen die hier geboren en getogen zijn. Die onderdeel waren van een wereld die grotendeels verdwenen is. Die allerlei kleuren kent, en allerlei stemmingen. Die geluk bracht en verdriet. Die mooie herinneringen laten overleven, deze tevens plaatsen in perspectief, zodat iedereen er ook van mag en kan genieten. Deze reis brengt Belanda's en Indonesiërs voor ons tijdens deze dagen bij elkaar. En dat geeft mij een soort opgelucht gevoel. Het zien van de blijdschap van de voorbereidingen voor de viering van de onafhankelijkheid. Het kennen en onderkennen van het verlies van hetgeen eens was. Het goede en het kwade. Het weten wat was, voor Nederlanders en Indonesiërs. En het vooruit kijken, naar een vredelievende toekomst. Van en voor ons allemaal. Apart en gezamenlijk. En het stilstaan bij de verschrikkingen van de oorlog die daar dwars doorheen spelen. De pijn, het verlies en het besef dat je ondanks dat, weer verder moet. Getekend, hoe dan ook. Zo'n historie kun je niet verzinnen. Die kunnen we alleen maar onderkennen, respecteren en herdenken. We hebben het ondergaan, we hebben het gedeeld en we hebben het doorvoeld. Voor zover wij dat als naoorlogse generatie überhaupt kunnen. Zonder daar te zijn geweest, zonder het zelf te hebben ervaren. Dus met respect voor ieders verleden en oog hebbend voor het systeem, zoals dat was gegroeid. Dat heb ik weer intensief ervaren. Hier zijn en daarnaast ook daar, in het verleden. Meer een schets van die vervlogen tijd ontwaren, zo voelt het voor mij. Alsof je door je oogharen kijkt, niet scherp ziet. Je proberen (waar dat ook maar kan) in te leven. Bij elkaar brengen. Samen.

Ik schreef al eerder dat deze vakantie ons heel veel moois brengt. Dagelijks zijn er hoogtepunten en dagelijks genieten, nu al zoveel dagen achter elkaar. Hoe is het mogelijk. We hebben zoveel geluk dat we vinden wat we zoeken. En we hebben geluk met het weer, nu al twee keer gaat het pas regen als we vertrekken. En dan is er nog iets. Een aantal dagen geleden is de Sinabung weer tot eruptie gekomen. Ik schreef er al over. Maar toen we op Samosir waren, was de eruptie zo erg dat het beklimmen van de Sibajak niet mogelijk was. Zo kort nadat wij er waren. Wat prijs ik mij wederom intens gelukkig dat wij al geweest zijn. Want ook die schitterende ervaring had ik echt voor geen goud willen missen. Ik hoop dat die Sinabung weer rustiger wordt nu. We waren er dicht bij, nu weer een eind er van af, zo'n 80 km.

Morgen weer Medan in. Naar de haven en naar een wijk die in de oorlog kamp was. En dan ook nog terug naar het zwembad. We hebben er absoluut weer zin in!

Nog een aantal voorkomende termen: jam kadang = klokkentoren (groot uur); pangkas = herenkapper; salon = dameskapper; toko bat = drogist.

En op zaterdag veel jongeren in uniform, oranje / bruin, dat is geen school maar de scouting.