Ontvangst Medan

Van Kuala Lumpur naar Medan vliegen stelt niets voor, we zijn er binnen het uur zo lijkt het. Steven herhaalt zijn woorden uit 2010: Ha fijn, weer thuis!

Even later wordt dat vervolgd door: iedereen spreekt Bahasa tegen mij, zij herkennen mij....

We laten hem dromen, en gaan rustig in de douanerij staan. Het gaat vlot, even zoeken naar ticket van terugtocht, en dan via bagage naar uitgang. Daar worden we opgewacht en hartelijk ontvangen door, zo blijkt later, Dedi. Een ongelooflijk aardige, goed engels sprekende chauffeur, met gloed nieuwe auto. Nog weer later blijkt dat hij ons met deze mooie auto, heel Sumatra's Oostkust zal rondrijden. Wat fijn, geen angst vanwege kapotte airco en temperaturen van boven de 35 graden.

Het vliegveld oogt erg nieuw, ontzettend netjes en schoon. Er zijn bijna geen blanke toeristen, wij vallen behoorlijk op, zo voelt het. In de nieuwe auto, rijden we ook over een nieuwe tolweg. Die is pas 5 maanden open. De rit gaat genoegzaam en gezellig. We zitten heerlijk. We rijden door de buitenwijken van Medan. En o ja, zo was het ook op Java: vele brommers, brommers, met 2, 3 of 4 mensen er op. Jonge jongens, zeker geen 16. Nog heel kleine kinderen voorop. Toch echt anders dan Thailand. En o die ook ja: al die stalletjes met autobanden, brommers, bordjes met doorsmeer. Dedi zegt dat zij ook pispot gebruiken. Zowel zoals wij die term kennen, als voor iets dat bij auto onderhoud wordt gebruikt, wat is mij nog niet helemaal duidelijk. Opa, oma, Louis: weten jullie het? We oefenen nog wat woorden en kijken onze ogen uit.

Na een uurtje over één lange, drukke weg, vol gezellige, toeterende, door elkaar krioelende auto's, brommers, karretjes, auto's en fietsen, slaan we links af en rijden een waar rustoord binnen. Daar gaan we het fijn hebben, Deli River Hotel.

Snel een duik in het zwembad, genietend van een blijkbaar erg groot optreden een stukje verderop. Dan tijd om te bellen met oma. Het is allemaal perfect, we hebben het erg goed. Gaan zo hier eten.

Tijdens het eten ontmoeten we Dirk en Diana, onze gastvrouw en -heer. We nemen de reis nog eens door, maken een tijdsafspraak en gaan heerlijk eten. Dedi blijft dus inderdaad de komende 2 weken onze gids. Heeft zelf op plantages gewerkt, dus dat gaat veel helpen. Als het goed is komt morgen de vergunning af voor Nijkerk. Maar eerst morgen door Medan rijden.

Oma, het is erg fijn hier te zijn. Ik zit al de hele dag te genieten. Spannend ook. Wat gaan we meemaken, tegenkomen? Ik hou er zo van om de werkelijkheid in de huidige tijd te zien, met daar achter of er overheen, de laagjes uit de geschiedenis. Je hebt daar mooie software voor. Ik ga er nog eens naar kijken...

De reis is zo relaxt. Overal airco- auto's, we hebben een goede chauffeur. Dus wat kan ons gebeuren? Als we er niet uitkomen bellen we jou en opa. Morgen om 10:00 uur vertrekken wij. Ontbijtzaal lijkt enorm om de kumpulan. En opa, help nog even, wat was nu dat uurtje? Jam karet hè? Het rubberen uurtje.... Haha, synoniem voor Stevens kwartiertje, we onthouden hem! En over karet gesproken, in Thailand zagen we wat rubberbomen, maar overal hingen de opvangbakjes er wat mistroostig bij.

Nu slapen, selamat tidur!